Insitio plerumque per tempus quietis plantularum perficitur, maxime vere et hieme, sed ver est tempus optimum. Post insitionem vernalem, temperatura paulatim crescit, quod sanationi favet, et post insitionem germinare et crescere potest.
1. Insitio vere: Verna directio plerumque optima est a die XX mensis Martii ad diem X mensis Aprilis. Hoc tempore, succus radicis et surculi fluere coepit, divisio cellularum activa est, interfacies celeriter sanatur, et proportio supervivendi insitionis alta est. Species arborum quae sero germinant, ut: dactyli nigri cum kaki insiti, juglandes insiti, etc., serius fieri debent, et melius erit post diem XX mensis Aprilis, id est, aptissima est circa Pluviam Grani ad Lixiam.
2. Insitio aestate: Insitio arborum sempervirentium aptior est aestate, ut: cupressus smaragdinus, cupressus aureus, etc., quae maiorem superviventiam habent mense Iunio.
3. Insitio hiemalis: Tam radix quam surculus hieme quiescunt, et metabolismus textus cellularis valde debilis est. Clavis supervivendi post insitionem in qualitate plantae artificialis posita est. Radix et surculus non possunt nimium aquam perdere. Insitio hieme intra aedes perficitur tempore quietis hiemalis; post insitionem, in cellam transfertur ad plantationem artificialem, et vere in agro plantatur. Dum transplantatur, quia superficies nondum sanata est, superficies tangitur et supervivendi ratio afficitur. Plantae quiescentes insitæ etiam in tepidario conservari possunt ut antea sanescant et germinent. Commodum insitionis hiemalis est quod inseri potest tempore quietis arborum, quacumque anni specie crescentiae, et tempus tranquillum est, et per hiemem fieri potest. Hoc plene uti potest quietem hiemalem ad productionem et efficientiam productionis augere.
Tempus publicationis: VII Oct. MMXXIII
